Kαι μιάς και αυτές τις μέρες απασχόλησαν την επικαιρότητα συγκεκριμενα θεματα (Κάστρο-επανάσταση-κρατικοποιηση της επανάστασης κ.λ.π-και αναφέρομαι σε καλοπροαίρετους συνομιλητες και οχι σε νουμερα που ταυτίζουν ΕΑΜ με ταγματασφαλίτες- ,και κάποιες πρόσφατες επιλογές,που ξάφνιασαν ή και πάγωσαν κάποιους),κάπου εκεί στο μακρινό 1977 στο περιοδικό ‘Σημειώσεις’ διεξήχθη ο περίφημος διάλογος Παναγιώτη Κονδυλη και Γερασιμου Λυκιαρδόπουλου ,που είχε ξεκινήσει απο μιά εξαιρετικη αποδομηση του Fromm από τον αείμνηστο Μάριο Μαρκίδη(τεύχος 12).Μετά παρενέβη ο Κονδύλης,απάντησε ο Λυκιαρδόπουλος ,συνέχισε τον διάλογο ο Κονδύλης,απάντησε πάλι ο Λυκιαρδόπουλος,για να ΄κλεισει’ τον οξύ,αλλά εξαιρετικό διάλογο,ο Στέφανος Ροζάνης..(τεύχος 19)..
Απ’όλη αυτή την κλασσικη πια συζήτηση ,αν κάτι με εκφράζει περισσότερο ειναι ένα απόσπασμα του Λυκιαρδόπουλου από την πρώτη του απάντηση στον Κονδύλη που επιγράφεται ‘Παλιά και Νεα θεότητα :Σημειώσεις εξ’αφορμής'(Οποιος δεν εχει τα τεύχη του περιοδικού όλος ο διάλογος κυκλοφορεί ξεχωριστά και από τις εκδόσεις Ερασμος -Οι Ιδέες 33- με τίτλο ‘Παλιά και Νεα Θεότητα’)..
Το απόσπασμα του Λυκιαρδόπουλου είναι αυτό :
‘H Eξουσια μπορεί να οικοδομεί συνεχώς την πραγματικότητα της αδιαφορώντας τόσο γι αυτους που προσποιούνται τους δραπέτες της,ζωγραφίζοντας στα τείχη της ΄φτερούγες ελευθερίας’,όσο και γιά τους άλλους ,που γκρεμίζονται από τα τείχη της στην ελευθερία του μηδενός.Ετσι και αλλοιώς ούτε για τους μεν,ούτε για τους δε έχει σημασια αν υπάρχει παράδεισος ή αν η αταξική κοινωνια είναι άπιαστο όραμα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λυκιαρδόπουλος: To ‘Εκείθεν’ των επαναστατικών ιδεολογιών γεννιέται μέσ’από τα σπλάγχνα του ‘Εντεύθεν΄»