Oσοι τουλαχιστον γεννηθηκαμε σε επαρχια και μετα φύγαμε για διάφορους λόγους , στην μετεφηβικη ηλικια ,κρατάμε μια συμβολικη σχεση ,με τις γενετειρες ,εκτός μερικών καλών φίλων ή και συγγενών ,που έχουν μείνει εκεί..
Περισσότερο μας συνδέουν τα τοπία ,οι δρόμοι,παλιες συνοικιες που περπατούσαμε και παιζαμε σαν παιδιά,και ακόμα κι αν όλα αυτα εχουν αλλάξει ,το μυαλό επιμενει να αναφέρεται σαν να υφίστανται αναλλοίωτα ακόμα..
Επί παραδείγματι οταν πηγαινω Καλαμάτα και θελω να συναντήσω φίλους διατηρώ ως ορόσημο ,ενα σημειο ψηλά στην Αριστομένους,πανω απο την κεντρικη πλατεια,όπου κάποτε υπήρχε του ‘Γαλλου το ρολόϊ’ κάτι σαν πυξίδα της εποχής..
Ακομα και τωρα τους ρωτώ αν το μερος που μου προτείνουν να συναντηθουμε είναι του’Γαλλου το ρολόϊ’ και βάζουν τα γελια,μιας και πια ρολόϊ δεν υπάρχει..
Ειναι αυτα τα περίεργα παιχνίδια της μνήμης που δημιουργούν μια σύνδεση με τα παιδικά μας χρόνια..
Αντίστοιχο σημειο αναφορας, ειναι το όρος Καλάθι που αγκαλιάζει την Παραλια της πολης ή το ποταμι ο Νεδοντας,που μέρος του,πιά καλύφθηκε και αφαίρεσε μερίδα της ομορφιάς του.
Η Υπαπαντή του Σωτήρος (‘Η Παναγιά η Πεπαντή’ για τους ντόπιους) είναι η πολιούχος της Καλαμάτας,που γιορτάζει σήμερα .
Πέρα απο θρησκευτικες πεποιθήσεις ‘Η Πεπαντή’ δεσπόζει στην πανω πολη και ειναι χτισμενη κατω ακριβως απο το Κάστρο ,στο οποιο περιφερεται η ‘Πριγκηπέσσα Ιζαμπό’ κόρη του Γουλιέλμου Βιλλαρδουίνου και της ελληνίδας Άννας Αγγελίνας Κομνηνής,που επέστρεψε θλιμμενη συμφωνα με τον ‘μύθο΄ και εμεινε εκεί..
Στην ‘Πεπαντή’ συνέρρε κόσμος για την ολονυκτια,που γινοταν σε δυο διαφορετικες νυχτες ,αλλη για τους επισκεπτες και αλλη για τους ντόπιους..
Οι Καλαματιανοι θυμόμαστε πως στον μεγάλο σεισμό της Καλαματας του Σεπτεμβριου του 1986,χτυπήθηκε πολυ ασκημα η ‘Πεπαντη’ και το ρολοϊ της για καιρο ειχε παψει να λειτουργεί και εμεινε ακινητο στις 8.29μ.μ ,ωρα του σεισμού , σαν να υπενθυμιζε τον ‘σταματημό’ του χρόνου μέχρις να επουλωθουν οι πληγές..
Οταν κατεβαινα Καλαμάτα , να δω την μανα μου και την γιαγια μου ,που ειχε την τυχη να ζησει παμπολλα χρονια-γεννημενη το 1914πεθανε 97 ετων-υπήρχε πάντα ,μια σταθερή παρακληση -‘απαιτηση’ της σημαντικης αυτής και πολυ αγαπημενης γυναικας για την ζωή μου : ‘Να πας να αναψεις ενα κερί στην Πεπαντή,πριν φύγεις’
Hταν το μονο που ζητούσε ως ‘ανταλλαγμα’ γιά οσα ,μου ειχε προσφερει.
Παρ’οτι δεν ειχα ιδιαίτερη σύνδεση με την μεταφυσικη , δεν της το αρνήθηκα ποτέ και μάλιστα ενω μπορούσα απλα να της πω ‘Ναι πήγα’ χωρις να το κανω,μου φαινόταν πως αν δεν αναβα αυτο τοκερι που τοσο επιθυμούσε θα προδιδα αυτή την μονη απαιτηση ‘παρακληση’,δηλαδή θα προδιδα την ιδια και την δικη της πίστη,που ηταν ελικρινής..
Το πιό αστείο ειναι πως οι Καλαματιανοι θεωρουμε δεδομενο πως Μαριες ,Παναγιωτηδες κ.λ.π γιορτάζουν άπαντες στις 2 Φεβρουαρίου και ξεχναμε να ευχηθούμε 15αυγουστο,21 Νοεμβριου κ.ο.κ
Με τούτα και μ΄εκείνα όσοι πια νοιώθουμε και λίγο ‘ξενοι’ στην γενέτειρα κρατάμε μερικα σημεια αναφορας, σαν τα βοτσαλάκια του Κοντορεβυθούλη ,για να μας συνδέουν με τις ριζες και τα παιδικά μας χρόνια… 
»Για να χαθείς σε μια πόλη όπως χάνεσαι σε ένα δάσος χρειάζεται εκπαίδευση’..Bάλτερ Μπένγιαμιν…
Οι εποχές των Τεράτων 